Mensheid is een single organisme. In deze hypertechnologische tijden, is dit mischien wel de grootste spiegel, die we ons dienen voor te houden. Wat zien wij, in die spiegel? We zien in de eerste plaats, de verbinding met onszelf. Ons lichaam, onze geest. Onze gezondheid, ons welbevinden. Die we moeten koesteren en daarmee moeten we, aan de slag. Ons lichaam is meer dan een vehicle van ons brein en ons intellect. We moeten aandacht en focus blijven opbouwen. We moeten continue werken aan zingeving en betekenis. We moeten investeren in ons lichaam, geest, beweging en voeding. Niet, als fanaten en ook niet als wetenschappelijke functionalisten. 

We moeten opnieuw kennis en inzicht verkrijgen in enkele brede en diepere lagen van ons zijn. We moeten trachten de tijd en ruimte te nemen, om dingen blijvend te leren begrijpen. Dat vergt discipline, verantwoordelijkheid, creativiteit en authenticiteit. Bovenal, verantwoordelijkheid! Het heft in eigen handen nemen. Het is niet altijd even gemakkelijk. De verleiding, naar onmiddellijke gratificatie, is omnipresent.

Wat zien we nog in de spiegel? Hoe we tegenover de ander staan. Social distancing, was een feit voor zij die de gevangenis betraden. Nu, staat social distancing voor fysieke afstand bewaren. Het ontbreken van elk fysiek contact. Het voelen van de ander. De noodzakelijke nabijheid van zijn of haar aanwezigheid in uw onmiddellijke zone. Het haptisch aspect is van een onnavolgbaar belang in het bestaan van de mens. Elke afwezigheid ervan creëert leegte, eenzaamheid, verlies aan scherpte, en vormt een stijgende doodsoorzaak. Tobben, piekeren, zorgen maken, verhoogd het alleen zijn. Het kan leiden tot een gebrek aan slaap. Slaap begrijpen is vitaal en vormt de belangrijkste staat van de mens. Wie weinig slaapt, is niet slim.

De spiegel toont ons veel meer. Onze ruimte, onze omgeving, ons leven. Hoe verbinden wij ons tot ons eigen eco-systeem. We verwaarlozen het. Eens we in een lockdown komen, merken we hoe belangrijk onze omgeving wordt. De fysieke eigen ruimte. Hoe eigenaardig, dat telkens ons het inzicht gegeven wordt, op het ogenblik dat het ons tijdelijk wordt ontnomen. En hoe snel, we het vergeten wanneer wij het terugkrijgen. Business as usual noemen ze dat, en geschiedenis leert ons dat de mensheid heel snel business as usual terug opneemt, omdat wij nu eenmaal functioneren in een onszelf opgelegd model. Het is vitaal, omdat het ons zekerheden biedt. Het waarborgt terugkerende evidenties. Het schept deels afhankelijkheid, en zo veel meer … Een mes snijdt aan twee kanten.

Maar wat is nu het belangrijkste dat de spiegel, ons voorspiegelt? Dat we nieuwe inzichten leren over onze eigen gezondheid, gezondheid van een ander en de gezondheid van onze omgeving. Meer zelfs dat we ons eigen welbevinden, welbevinden van de ander en het ruimtelijke welbevinden waarderen en blijven waarderen. Dat we oude inzichten leren en verbeteren. Kortom, dat we leren. Jawel, de vaardigheid om te leren. Te leren, dat we de kwaliteit van ons eigen leven in onze eigen handen dragen, en dat wij moeten leren om niet te verglijden in snelle oplossingen, dat we moeten leren stilstaan, leren reflecteren, leren leven, leren ademen, leren tijd nemen, leren afstand nemen, leren begrijpen, leren leren. Omtrent onszelf, de ander en de wereld. Dat leven niet draait om gezondheid, maar om gezond zijn en wel zijn.

ijnt binnenkort